Obojętność!

Przechodziliśmy wczoraj z koleżanką przez pasy.
Gdy byliśmy już w połowie drogi, zauważyłem, że jakiś samochód zbliża się do nas i wcale nie zaczyna hamować.
Nie wiem, może nas nie widział, może uznał, że zdążymy...
W końcu będąc już przed samymi pasami zaczął hamować.
A że było ślisko to z jego hamowania nic nie wyszło i jechał dalej jak po lodzie.
W ostatnim momencie udało nam się uciec z pasów, tak, że kobieta prowadząca samochód przejechała jakieś 5cm obok mojej nogi!
Koleżanka cała roztrzęsiona wsiadła do samochodu i dopiero po kilku głębszych wdechach doszła do siebie, proponując żebym jeszcze nie ruszał tylko też odreagował.
Ale co było najdziwniejsze, że ja w ogóle się nie przejąłem.
Może widząc już, że spokojnie uciekniemy przed blondyną za kółkiem wyluzowałem się, albo po prostu było mi wszystko jedno...
Dlaczego człowiek w pewnym momencie życia obojętnieje?
I proszę nie myśleć, że złapałem w ostatnim czasie jakiegoś doła.
Kieruję się ostatnio regułą przeznaczenia: co ma być to będzie...
Chciałem jeszcze jeden wątek poruszyć, może w końcu zmuszę was do komentowania, a co za tym idzie do jakiejś dyskusji.
Pojęcie inteligencji.
Pisałem ostatnio o miłości, że nie da się jej zinterpretować i że można ją nazywać na różne sposoby.
A co z inteligencją? Kiedy można powiedzieć, że człowiek jest inteligentny?
Kiedy okaże się, że czyta masę książek, rozwiązuje krzyżówki i sudoku?
A przecież wiemy, że nie raz największym autorytetem cieszą się ludzie, którzy nie skończyli w życiu studiów wyższych, przeczytali tylko to co im przykazano w szkole a liczyć potrafią tylko swoje pieniądze.
Oni posiadają mądrość życiową.
Najlepszym przykładem jest mój tata, który nie kończąc żadnych studiów potrafił mi pomóc z projektem, który miałem zadany na studiach. Jak to zrobił?
Po prostu on ma sporą praktykę!
Dlaczego tak łatwo nam oceniać kto jest inteligentny a kto głupi?
Czytałem ostatnio książkę(teraz się popisuję, że ja też czytam:P ) w której młody chłopak dostrzegł potencjał w człowieku, którego spotkał na ulicy jako bezdomnego!
Zabrał go do domu, umył, ogolił, ubrał i załatwił pracę u swojego ojca.
Jak się później wypowiadał ów chłopak: był to najinteligentniejszy człowiek jakiego spotkał.
A kto by pomyślał?
Sam pracując przy obsłudze klienta zauważyłem, że ludzie na pierwszy rzut oka prości a nawet obskurni mają w sobie więcej inteligencji i kultury niż zamożni "Panowie", którzy wg przysłowia "wyżej s*** niż tyłek mają".
Po prostu tym pierwszym w życiu się nie ułożyło.
Jestem pewien, że nie jeden zgodzi się ze mną w tej kwestii.
Skąd więc w człowieku rodzi się od razu chęć grupowania i klasyfikacja ludzi na mądrych i głupich?
Ciekawy tytuł miał film, który ostatnio oglądałem: "Najpierw zwiedzaj, później strzelaj".
Najpierw poznawajmy, później oceniajmy....